به مناسبتِ ده‌سالگی کارنما؛ گروه دبیرهای بنیان‌گذار مجله، دهه‌ی نخست کار این گروه را مرور می‌کنند. در این پادکست؛ حسین ایالتی، میلاد رستمی، و علی رضا صحاف زاده؛ از لندن، تهران، و نیویرک به گفت‌وگو با یک‌دیگر نشسته‌اند. آن‌ها پس از مرور تاریخچه‌ی کارنما، به برخی از مهم‌ترین ویژگی‌های نقد و ساختار کارنما می‌پردازند. گرفتاری‌های اندیشه‌ی انتقادی و آموزش هنر در صحنه‌ی هنر امروز ایران و نیز کاستی‌ها و نقد خود کارنما و برنامه‌های آینده‌ی مجله دیگر موضوع‌های مورد بحث را تشکیل‌می‌دهند. این گفت‌و‌گو در مهرماه ۱۳۹۸ از راه اسکایپ ضبط شده است.

 

«کارنما؛ مجله‌ی نقد و تاریخ هنر» به نشر نقد و مقاله در دو قالبِ دیجیتال و چاپی درباره‌ی رسانه‌های گوناگونِ هنر مدرن از جمله ویدیو، اجرا، عکس، نقاشی، مجسمه، و اینستالیشن، و دگرگونی‌های آن‌ها در سده‌ی جاری می‌پردازد. کارنما به‌طور هم‌زمان از چهار کشور مختلف ویرایش می‌شود اما نویسنده‌های مجله در شهر‌ها و کشورهای مختلف دیگری نیز کارمی‌کنند. مجله‌ی کارنما در پی شکل‌دادن به درکی ژرف‌تر از مهم‌ترین سرچشمه‌ی تاثیرگذار بر هنر نوگرای ایران، و نیز در تماس قرار دادن مخاطب‌های فارسی‌زبان‌اش با رویدادهای زیباشناختی یا اجتماعی این هنر است. کارنما می‌کوشد تا شاید برای نخستین بار، لابراتواری پویا باشد برای شکل‌دادن به نقد و تاریخ‌نگاری روش‌مند در هنر ایران.

 

هرچند کارنما به‌طور ویژه در سال ۱۳۹۴ شروع به‌ کار کرد اما پیشاتاریخ آن به سال ۸۸ بازمی‌گردد. پنج سال نخستِ کارِ مجله‌ که روی سایت شخصی سردبیر اداره می‌شد، فرصتی بود تا گروه، ساختار، و الگوی کاری آن شکل بگیرد. مجموعه‌‌‌ی گفتارها در خرداد ۹۱ آغاز شد و کارنما تاکنون بیش از ۱۵۰ سخنرانی یا میزگرد را طراحی و اجرا کرده است. این دو پرُژه‌ی اصلی، در سال ۹۳ با یک‌دیگر آمیختند تا کارنما را به‌وجود بیاورند. در سال ۹۶، نخستین شماره‌ی فصل‌نامه‌ی کارنما منتشر شد و تاکنون ده شماره را در دو قالب چاپی و دیجیتال در اختیار مشترک‌هایش قرارداده‌است.

​